Ik ken geen enkele andere Nederlandse horecagelegenheid met de grandeur van het Amstel Hotel in Amsterdam. Alleen al als je erlangs rijdt lijkt de rijkdom op je af te stralen. Een rijzig paleis is het, met torentjes en een serre die glanst en schittert in de zon, een ijzeren symmetrie, een geschiedenis van meer dan 150 jaar (zie kader) en een werkelijk koninklijk terras, direct aan de rivier.

Het eten hield lang gelijke tred met de statuur van de plek. In La Rive kookte Robert Kranenborg in de jaren negentig van de vorige eeuw twee sterren, en Michelin bleef het superchique restaurant ook daarna steeds decoreren tot in 2016, toen vrij abrupt de laatste ster werd ingetrokken. Chef Rogér Rassin bleef nog vijf jaar aan, ook toen de naam La Rive verdween en het restaurant een brasserie werd, maar hij is inmiddels ook alweer een tijd weg. Dus vroegen we ons laatst ineens af, vanaf die brug: hoe zou het nu bij ‘het Amstel’ zijn?

Het Amstel Hotel in Amsterdam.Els Zweerink

De website staat vol met het type losgezongen internationale-hotelgroepspeak dat me doet denken aan sommige Franse filosofen; in eerste instantie klinkt het veelzeggend en diep tot ik me realiseer dat er eigenlijk niet echt iets staat, en ik blijf achter met het knagende vermoeden dat dat misschien precies de boodschap was. ‘Hier wordt uitzonderlijke persoonlijke aandacht naadloos verweven in de stof van de eetervaring’, staat er, waarbij dan ‘culinaire traditie en seizoensgebonden moderniteit samenkomen’ in een ‘menu dat geworteld is in authenticiteit’ ‘met Mediterrane comfortklassiekers als uitgangspunt’. Merci, nou weet ik nog niks.

Gesoigneerde Britten

Een jonge portier, die duidelijk de bindende protocollaire instructie heeft gekregen te vragen naar het wel en wee van onze reis (‘we zijn met de fiets,’ ‘o, leuk’) loodst ons door het enorme gebouw naar het terras. Dat blijft een verrukkelijke plek: we zitten midden in de stad maar wanen ons ergens anders, of eerder: iémand anders dan het gewone volk dat we net nog zelf waren. Naast ons zit een groepje gesoigneerde Britten aan de wijn; daarnaast twee oude dames in heel dure kleren. We kijken uit over het water en naar de ranke, houten salonbootjes die aanleggen.

Het terras aan de Amstel.Els Zweerink

Er is een lijstje met oesters en andere hapjes, een menu met voor-, hoofd- en nagerechten en een chefsmenu van drie (€ 59) of vier gangen (€ 74). We bestellen tweemaal die laatste, waarvan eenmaal vegetarisch. Het mandje brood, dat ons door het internationale team van correcte en zakelijke, maar ook nogal inwisselbare bediening-in-pak wordt aangeboden, treffen we aan het einde van de lunch voor € 9 op de rekening.

Van de uitgebreide wijnkaart, waarop ook veel oudere jaargangen staan, bestellen we fijntjes de honing-en-kamille-achtige Clos du Papillon Savannières van Domaine de Baumard uit 2006 (€ 95). De ober komt eerst na tien minuten vragen wélke sauvignon we eigenlijk willen, en daarna nog een keer om te vragen welke Sancerre we dan willen – uiteindelijk arriveert de juiste wijn als het voorgerecht al goeddeels op is. De hoofdsommelier van het Amstel, weten we, is een gerespecteerd vakman die hier al 45 jaar werkt, maar hij is nu niet aanwezig.

Gele biet met pijnboompitjes, zoete pepertjes en postelein.Els Zweerink

Vijf Hollandse garnalen

Al minstens even lang in dienst zijn de werkelijk snoezige bordjes met bloemetjes en bladgoud waarop het voorgerecht wordt geserveerd, maar dat is een schrale troost. De alleseter krijgt nauwelijks aangemaakte zeebaars, net niet meer helemaal spartelvers, met suffe sperziebonen, vijf Hollandse garnalen en een slappe roze kreeftmayonaise – alles verstopt onder een enorme tuile in de vorm van een honingraat. De koek is te zoet, de rest mist zuur en zout, en het geheel smaakt vooral alsof het zojuist onder het cellofaan vandaan is getrokken. De vegetariër heeft nog meer pech: die krijgt een bord met schijfjes gele biet, ook niet aangemaakt, daarop een weezoet, lijmig en knalpaars schuim, pijnboompitjes, een heleboel ingelegde zoete pepertjes en een paar blaadjes postelein waarvan de helft inmiddels bijna even geel is weggetrokken als die biet. Afgezien van de kleurstelling is het me volstrekt onduidelijk wat dit samen op een bord doet.

Het tussengerecht van het chefsmenu is voor de alleseter een grote kom kreeftenbisque met Hollandse garnalen – een beetje gek omdat die smaken ook al in het voorgerecht zaten – met dufgekookte brokjes venkel en ronde ‘croutons’ die zo ruim de tijd hebben gehad zich vol te zuigen dat ze al driftig aan het desintegreren zijn geslagen. De smaak van de bisque is niet slecht, maar het gerecht is, zeker met dat natte brood, ook verre van feestelijk. De vegetariër krijgt hetzelfde bord pompoen-currysoep, ook met natte croutons, en ook met duffe venkel. Zou dit nou zijn wat ze bedoelen met ‘seizoensgebonden moderniteit’, vraag ik me af, een trog pompoensoep in mei? Ik heb geen hekel aan pompoensoep, maar als tweede gang in een menu van bijna 75 euro (exclusief brood) vind ik het niet bepaald getuigen van ambitie, originaliteit of zin in het leven – vooral ook omdat ik het in studentencafés beter heb gegeten.

Tomatenrisotto met een krokant van parmezaan.Els Zweerink

Zuurkoolchutney

De beslist vroegzomerse lentezon schijnt op de blote benen en schouders van de terrasgangers, maar ons hoofdgerecht is gestoofde runderwang met zuurkoolchutney, uienpuree, roomsaus en rodekool. Je zou ook dat seizoensgebonden kunnen noemen, als je het seizoen waar we daadwerkelijk inzitten niet meetelt. Het vlees is gepekeld, gegaard en tot een rol gedraaid, er ligt een knuistvol kiemen op en oneetbaar harde, ongelijkmatige brokken halfgare knolraap, en helemaal geen jus. De vegetariër krijgt een groot bord pappige, moddervette en voorgegaarde ‘tomatenrisotto’ die smaakt als het beleg van een diepvriespizza, met ‘een krokant van parmezaan’ zo onkrokant dat we hem kunnen dubbelvouwen zonder dat hij breekt. Wederom is de boel versierd met alfalfa-achtige kiemen en microtomaten uit de feestwinkel. Het dessert, de ‘classic baked Alaska’ blijkt een halve bol knalhard groothandels-frambozenijs op een paar kruimels brownie met afgebrande meringue. Dat was het.

De ‘classic baked Alaska’.Els Zweerink

Ik vind het allemaal van een stuitende, liefdeloze middelmatigheid, en ook eindeloos jammer dat de hotelgroep blijkbaar zó weinig hart voor de zaak heeft dat ze het zo ver hebben laten komen. Het getuigt van weinig respect voor deze schitterende plek, en voor de Amsterdammers die er elke dag tegenop kijken. Want ja, je zit er nog altijd koninklijk bij op het terras van ‘Het Amstel’. Maar dit totaal vreugdeloze, gedateerde eetcafémenu voor 75 euro is absurd – al zat je op de maan.