‘Nee. Ik herinner me vooral de mensen die vanuit de binnenstad door onze straat liepen. Sommigen belden aan voor onderdak. Er stond ook een gezin voor de deur met een vogelkooi met een parkietje erin.’

Die eerste oorlogsjaren waren zwaar voor het gezin Hendriksen. Lopend ging de kleine Jan naar de mulo, een flink eind verderop. Hij gaf onderweg soms een zakje meel af bij de bakker. Later kon hij brood ophalen. Bij de Jeugdstorm leerde hij boksen en judo. Ook zong hij met ongeveer vijfhonderd andere Jeugdstormers mee in de De Ruyter cantate, een stuk over zeeheld Michiel de Ruyter. In een geleend uniform trad hij tot ver buiten Rotterdam op.

Op Dolle Dinsdag, 5 september 1944, werd Nederland overspoeld door geruchten dat de geallieerden op het punt stonden het land te bevrijden. Duitsers en NSB’ers raakten in paniek. Velen van hen probeerden het land te ontvluchten.

Op het Maasstation stapte Hendriksen met zijn moeder en zijn jongste zus op de trein. Zijn vader mocht niet mee, want weerbare mannen moesten van de NSB in Nederland achterblijven. Zijn oudste zus bleef bij haar schoonfamilie.

‘De trein bracht ons naar Westerbork’, zegt Hendriksen. ‘Daar hebben we een paar dagen in barakken gezeten. Daarna werden mijn moeder en mijn zusje naar Duitsland gevoerd. Ik moest achterblijven met de andere jongens die ouder dan 16 waren.’