Het lag niet (helemaal) aan Red Sebastian

Balen in Bazel. Hij moest en zou winnen, hield Red Sebastian tot vlak voor zijn optreden stellig en verfrissend on-Belgisch vol, en allemaal geloofden we hem. Waarom ook niet? ‘Strobe Lights’ was ongetwijfeld één van de sterkste Belgische Eurovisie-nummers in jaren, Seppe Herreman stond in alle repetities voortreffelijk te zingen en de bookmakers – zij die het kunnen weten – dichtten hem een vijfde plek toe. Winst was misschien wat te hoog gegrepen, maar die finale was kat in ’t bakkie.

Nietes. Van ‘Hoe goed was dit?’ tot ‘Wij zitten op onze rode wolk!’: in hun Eurovisieliveblogs bliezen verschillende media om het luidst de loftrompet na de halvefinaleperformance van Red Sebastian. Maar eerlijk: zó goed was het niet. De in een felrood latexpakje gesnoerde Herreman begon aarzelend aan ‘Strobe Lights’, alsof zenuwen zijn strot dichtknepen. Een misschien wel groter euvel: je hoorde hem bijna niet zingen. Eén of andere snoodaard van de PA – iemand met aandelen in blauwe textiel- en haarverf – leek het schuifje van Seppes microfoon stevig naar omlaag te hebben geschoven. Voor het refrein met die verschrikkelijk hoge noten – die Rode Sebastiaan allemaal netjes haalde – was dat een aderlating, voor de lage, zo al stillere coupletten een halve ramp. Het resultaat leek op de kleur van witte was waar één rode sok in verzeild is geraakt: flets, afgezwakt, verpest.

Was dat Red Sebastians schuld? Nee. Was zijn performance echt slecht? Ook niet. Na zijn optreden-zonder-veel-poeier leek de balans alsnog positief: goeie staging, indrukwekkende uithalen, sympathieke knul, sterke song. Dat leken ook de kirren en kreten van het extatische Bazelse publiek te bevestigen, maar helaas: in de halve finale telt enkel de stem van de man in de Europese huiskamer. En die is meestal een pak minder tuk op België dan de vakjury. Bovendien moest Seppe het al niet bijzonder omvangrijke groepje Songfestivalstemmers met een hang naar aardedonkere nachtclubbeats delen met Cyprus, dat een gelijkaardige doch veel slechtere inzending had afgevaardigd. Iets met twee honden en één been.

Toen enkel Oekraïne, Cyprus, Kroatië, Slovenië, Azerbeidzjan en wij nog moesten bikkelen om dat laatste plekje in de finale, wist je al hoe laat het was. Van die concurrenten waren er vier ronduit ruk, maar één was wel onoverkomelijk. Oekraïne heeft sinds zijn eerste Eurovisiedeelname nog nooit een finale gemist en zal dat de komende jaren, gezien de sympathie voor de politieke situatie van de Oekraïners, allicht evenmin doen. Oekraïne en zijn sterke nummer gaan door, Red Sebastian en zijn even krachtige nummer vangen bot. Je verjaardag – Seppe Herreman blies gisteren 26 kaarsjes uit – op die manier moeten afsluiten: kut met rode bessen.

Vals, valser, valst

Maakt het adieu van Red Sebastian alleen nog maar zuurder: ook vele andere acts konden vocaal niet helemaal overtuigen. Soms zongen ze zelfs ronduit vals. Oké, acts als Cyprus (enkele valse noten), Slovenië (consistent een paar tonen ernaast) en het werkelijk schabouwelijke Azerbeidzjan (vanaf seconde één oordopjes diep in de gehoorgang vereist) beten net als wij in het zand, maar wat gezegd van finalisten Noorwegen en Nederland? De Noor Kyle Alessandro trad aan met een aanstekelijke, poppy song met een coole choreo, maar moest zijn zwakkere stem maskeren met een overdaad aan pyrotechnisch geweld. Nederlander Claude – ‘Cloud’ voor zijn landgenoten – ging net als tijdens de repetities af en toe vocaal uit de bocht, maar stond wel de hele tijd een plat nummer te zingen dat braderijzanger Ronny White maar al te graag in zijn repertoire wil opnemen. We gunnen het Ronny van harte: hij zou het vast beter zingen dan Claude.

Kitsch is weer cool, goed is iets anders

Over kitsch gesproken: fans van Joost Klein kwamen op deze doordeweekse dinsdagavond erg aan hun trekken. Er was Tommy Cash, het Estse cultfenomeen en vriend van Joost die met ‘Espresso macchiato’ alle Italianen prompt de tv deed uitzetten. Hadden wij liever ook gedaan, want Tommy roept meer dan-ie zingt en zijn nonsensicale song is nog niet half zo catchy en clever als ‘Europapa’. Het slechtste nieuws? Cash staat in de finale en maakt heel wat kans om straks te winnen. Nog groter zijn de winstkansen voor Zweedse topfavoriet KAJ, dat met ‘Bara bada bastu’ een ode aan de saunacultuur en een voorbeeld van tractorpop naar Eurovisie brengt. Aardiger nummer dan dat van Tommy, maar om dat tot winnaar uit te roepen moet je eerst vijftig uur in de sauna hebben doorgebracht.

Het podium was indrukwekkend, Polen maakte het nog indrukwekkender

Je hebt de nieuwe kitsch en je hebt de oude, Oost-Europese, over-the-top Eurovisiekitsch. Polen was het lichtende voorbeeld van dat laatste. Hoe Justyna Steczkowska met een klok van een stem Moeder Aarde bezong terwijl ze de hele vuurwerkvoorraad voor het Bazelse nieuwjaar 2026 erdoor joeg: heerlijk! Nog beter waren de animaties op de gigantische led-vloer onder haar – een woeste draaikolk! Bliksemschichten! – en het scherm achter haar, met als absolute hoogtepunt het moment waarop de 52-jarige Justyna de lucht in ging en achter haar een gigantische vliegende draak verscheen. Ten volle profiteren van de Zwitserse technische hoogstandjes: zo doe je dat. O ja, Justyna, ‘Game of Thrones’ heeft gebeld: ze eisen 5 miljoen dollar voor het stelen van hun lettertype en drakenanimatie.

De schoonzoon van Björn Soenens verbaasde Europa (en naaide Red Sebastian)

Hij stond helemaal laatste bij de bookies en zijn optreden bevatte nog geen fractie van het vuur dat in de ogen van zijn schoonvader brandt, maar Guilherme Gomes, frontman van band Napa en schoonzoon van Björn Soenens, staat zaterdag toch maar mooi in de finale. Tikje vreemd, en Gomes heeft met zijn onverwachte kwalificatie deels de zekere plek van Red Sebastian gepikt. Maar ach, Napa bracht in Bazel een nummer dat je tenminste niet deed verlangen naar een roestige bijl in de schedelpan.

De Sloveense inzending zette het puntje op de i van ‘cringe’

Ja, dan hebben we het over jou, Cloud, maar niemand, echt níémand, deed het erger dan de Sloveense inzending Klemen. Klemen bezong in ‘How Much Time Do We Have Left’ het trieste lot van zijn door kanker getroffen vrouw, maar hoe hij dat deed, was zo mogelijk nog tragischer. ‘Our little child had the biggest smile / While we could do nothing but cry’: kijk uit, Nick Cave, als je ziet wat poëet Klemen uit zijn pen tovert, is het met je carrière als songsmid misschien snel gedaan. Denk die tenenkrullende lyrics, in Oost-Europees Engels, naast de toon gezongen, en met op het scherm achter hem foto’s en homevideo’s van zijn zieke vrouw. Dat vrouwe Klemen haar vreselijke ziekte overwonnen heeft en op het einde mee het podium betrad, was een even grote opluchting als de wetenschap dat we dit nummer nooit meer hoeven te horen.

Céline Dion was erbij, maar ook niet

Tijdens het lange wachten op de televotingresultaten kregen we een Canadees-Zwitsers Songfestivalicoon te zien: Céline Dion! Nu ja, ze was erbij middels een videoboodschap, waarin ze niet zong maar een betoog afstak over het belang van haar winst in 1988, doorspekt met platitudes over de verbindende kracht van muziek. Teleurstellend, net zoals de makke versie van haar ‘Ne partez pas sans moi’ die vier jonge zangertjes moesten brengen.

Pro-Palestijns protest? Reken op ACOD-VRT

Israël moet pas donderdag aan de bak in het Songfestival, maar toch was het afwachten of er gisteren al enig protest in de uitzending zou sluipen. De vakbond ACOD-VRT zette de openbare omroep onder druk om vlak voor de voorbeschouwing van de halve finale gisteravond een videoboodschap van Oxfam uit te zenden, waarin onder anderen Koen Wauters, Tine Embrechts en Linde Merckpoel hun steun aan Palestina uiten. In het nog strakker dan anders georganiseerde en gereguleerde Zwitserland viel er gisteravond echter niets te merken van enige controverse over de deelname van Israël, enkele verdwaalde Palestijnse vlaggen in het publiek buiten beschouwing gelaten. Krijgt er in de tweede halve finale wel iemand zo’n vlag op het podium gesmokkeld, of wordt de Israëlische Yuval Raphael genadeloos uitgejouwd? U ziet het donderdag!