Terwijl ik de rekbaarheid van de uitdrukking ‘ergens naar uitkijken’ op de proef stelde, nam de eerste aflevering van ‘Bar Goens’ zonder bijkomend uitstel een aanvang. Eric Goens, de naamgevende waard van die drankgelegenheid – ‘praatcafé’ is zo’n akelig woord – begon zijn vuurdoop naast Willy Sommers. Een redactionele keus als een andere.

Willy blikte bij wijze van binnenkomer al vooruit naar het einde van de aflevering, wanneer hij ‘Laat de zon in je hart’ zou brengen op de Leuvense Oude Markt. ‘Als dát geen polonaise oplevert, weet ik het niet meer,’ speculeerde Goens. Ik had altijd al de indruk dat ‘Bar Goens’ meer ‘De tafel van Gert’ zou beconcurreren dan ‘De afspraak’.

De geprefereerde omgangsvormen in ‘Bar Goens’ zouden luidens de waard neerkomen op ‘praten, discussiëren, en ambras maken.’ Op de naleving van die etiquetteregels zou hij de hele aflevering zelf toezien. Buitenwippers zag je niet in ‘Bar Goens’, maar opdat we ook niet zouden denken dat er geen capabele knokploeg aanwezig was, ging Goens zelf dan maar hardhandig te werk. Anders dan bij pakweg Gert Verhulst, die ik in zijn privé niet meteen verdenk van een herkenbare mening omtrent urbi et orbi als hij die niet eerst via een oortje gesouffleerd krijgt, leek dergelijk weerwerk hier veelal neer te komen op een principekwestie.

Goens’ eerste gast was Priester Wim, een stuk clerus dat zelf van een zekere veelvuldigheid mocht spreken dankzij zijn onstoffelijke aanwezigheid op Youtube. Priester Wim had deelgenomen aan ‘I Can See Your Voice’, waaruit we een fragment kregen: hoewel er geen reclameonderbrekingen waren tijdens ‘Bar Goens’, dat in plaats daarvan liever aan productplacement deed, werd je er zo alsnog aan herinnerd dat je naar VTM zat te kijken. Sommige mensen hebben dat graag.

VTM

Priester Wim kwam het hebben over wijlen Jorge Mario Bergoglio, the artist formerly known as Franciscus. Als hervormer had de paus teleurgesteld, vond Goens al snel. ‘De man is nog maar net dood,’ pruttelde die paap tegen, maar hij protesteerde ook niet toen hem nadien werd gevraagd de splinternieuwe tapkast te zegenen, met de waard erbij. Ik had verwacht dat de weloverwogen oubollige microfoons op Goens’ tafel daarna een hele aflevering een lichtjes hinderlijk gesis zouden oppikken, maar noppes. Ik twijfel eraan of het wel echt wijwater was.

‘Handen op elkaar voor Frank Vandenbroucke en… onze twee gasten!’ kreet omroeper William Boeva. Sinds de ‘Pak de poen show’ associeer ik plotse zinsverbijstering tijdens livecaptaties vanzelf met Percy Sledge. Later zou Boeva ook nog iets ondernemen in de toiletten van ‘Bar Goens’: een poging tot een openhartig interviewformat dat je onderhand wel vaker gezien hebt, maar níét op de toiletten.

Onze twee gasten bleken langdurig werklozen te zijn, die als benadeelden de minister van Sociale Zaken mochten bevragen inzake de beperking van hun uitkering. Daarbij kwam het me voor dat Goens eigenlijk liever zelf in naam van zijn tafelgasten het woord voerde tegen Vandenbroucke. Daardoor zaten zijn gasten er wéér werkloos bij, terwijl ze kennelijk toch zo graag wilden werken. ‘Hoe vaak heb je dit jaar al gesolliciteerd?’ vroeg Goens. Het was een poging tot een soortement j’accuse jegens Vandenbroucke. ‘Twee keer.’ Meer hoefde niet van de VDAB. Het lijkt me sterk mocht dat het dramatische klapstuk geweest zijn waarop Goens uit was.

VTM

Daarna, toen Goens zich tot Radja Nainggolan richtte, werd ik alweer een bijzondere nevenwerking gewaar van dit prille praatprogramma: gasten die het te verduren krijgen onder de dadendrang van de dienstdoende presentator vond ik na afloop op slag een stuk sympathieker ogen dan voorheen. Bij wijze van schijnbeweging deed Goens nog even alsof hij over sport wilde praten, maar lang hield hij dat niet vol. ‘Ik snap niet dat jij geld nodig hebt,’ wierp hij Nainggolan voor de voeten. Die zag zich vervolgens genoodzaakt om uit te leggen dat hij in een scheiding verwikkeld was. Het fragment miste bij nader inzien alleen nog een uithaal naar de boekskes om memorabel te zijn.

Toen de eerste aflevering van ‘Bar Goens’ er daarna op zat, kon ik alleen maar denken: het leven gaat zo snel voorbij. Iemand zou daar eens een liedje over moeten maken.