Już kilka miesięcy temu jasno opowiedzieli się po stronie PiS i Karola Nawrockiego. Jak słychać w Kancelarii, oboje liczą na to, że w razie zwycięstwa pozostawi ich na stanowiskach. To nie jest wykluczone, przynajmniej na początku, bo Nawrocki nie ma w swoim otoczeniu ludzi, którzy z marszu pokierują Kancelarią Prezydenta i poprowadzą kontakty zagraniczne. To właśnie pod naciskiem Paprockiej i Kolarskiego prezydent – wbrew wcześniejszym deklaracjom – zdecydował się poprzeć w wyborach Nawrockiego.

Nie miał o tym pojęcia wszechmocny do niedawna Marcin Mastalerek, szef gabinetu prezydenta. Mastalerek to pisowiec na wygnaniu, znienawidzony przez Kaczyńskiego za młodzieńczą butę i podburzanie Dudy przeciwko Nowogrodzkiej. Namawiał go, by w kampanii grał swym poparciem, by ćwiczył polityczny szpagat, pokazując się na przemian z Nawrockim oraz kandydatem Konfederacji Sławomirem Mentzenem. I przez kilka miesięcy tak rzeczywiście było, co doprowadzało Kaczyńskiego do furii. Prezes wierzy we wszystkie plotki, które dotyczą wymierzonych w niego spisków na prawicy. Na początku kampanii popularna była taka, że Duda z Mastalerkiem grają na dwa fronty, żeby zbudować sobie pozycję na przyszłość i w razie przegranych przez Nawrockiego wyborów włączyć się w nowe rozdanie na prawicy.

W rozdanie – dla jasności – którego punktem wyjścia byłby rozłam w PiS lub próba zmuszenia Kaczyńskiego do oddania władzy. W tej wersji Duda z Mastalerkiem byliby łącznikami między częścią PiS a konfederatami i PSL w negocjacjach dotyczących stworzenia nowej siły na prawicy. Mastalerek kompletnie nie zdawał sobie sprawy, że równolegle Duda pod naciskiem Paprockiej i Kolarskiego dogaduje się z PiS i że na konwencji wyborczej w Łodzi podczas płomiennej antyrządowej przemowy poprze Nawrockiego. Na jednym wydechu Duda ogłosił: "Te wybory są zagrożone przez matactwa, cynizm i draństwo tej drugiej strony. Ja, Andrzej Duda, zagłosuję na Karola Nawrockiego". Po pierwsze, to jest upokorzenie dla Mastalerka ze strony Dudy, któremu znacząco pomógł wygrać wybory w 2015 r. i 2020 r. A po drugie – to także koniec sojuszu Mastalerka z Kolarskim i Paprocką, zjawisko typowe dla rozpadającego się dworu.

Dziś Mastalerek, wszechmocny do niedawna w otoczeniu Dudy, strateg i recenzent, człowiek, którego wszyscy się bali i który niejednego Dudowego ministra odesłał na zieloną trawkę, znaczy politycznie coraz mniej. W PiS go nie chcą i nigdy nie zechcą, dopóki Kaczyński ma coś do powiedzenia. Okienko transferowe do Konfederacji także się już zamknęło. Zdążył z niego skorzystać Łukasz Rzepecki, od lat najbliższy współpracownik Mastalerka – byli razem w PiS i w otoczeniu Dudy. Rzepecki dołączył do sztabu wyborczego Sławomira Mentzena po tym, jak dostał czarną polewkę od PiS – Kaczyński nie zgodził się przyjąć go na listy przed wyborami do Sejmu w 2023 r. Dziś jakiekolwiek nowe rozdanie na prawicy po wyborach prezydenckich jest mało realne.

Nawet jeśli Nawrocki przegra, to przegra nieznacznie. A Kaczyński w swym stylu ogłosi wyborcze fałszerstwo, żeby skonsolidować partię i uniemożliwić bunt – każdy, kto chciałby go w takich okolicznościach porzucić, zostanie obwołany zdrajcą i sługusem Tuska, Brukseli i Berlina. Jednocześnie wynik Mentzena nie daje mu wystarczająco silnej pozycji do próby przeprowadzenia zmian na prawicy, czyli – mówiąc wprost – rozbicia PiS i poszerzenia Konfederacji tak, by to ona stała się główną opozycją prawicową. Jeśli zdrowie Kaczyńskiemu pozwoli, to nawet po przegranej Nawrockiego utrzyma władzę w PiS i w 2027 r. znów, już jako 78-latek, stanie do wyborów parlamentarnych przeciwko Tuskowi. Będzie to jego bój ostatni. Jak zawsze od dobrej dekady.