Hoe zou de carrière van Janet Jackson (58) zijn verlopen als in februari 2004 haar bustier het niet op zo’n cruciaal moment – live zingend voor zo’n honderd miljoen kijkers – had begeven? Na haar wardrobe malfunction tijdens de Super Bowl belandde haar hitloopbaan in een neerwaartse spiraal, met een in de popmuziek niet vaak vertoonde snelheid.

Jackson, al popkoningin in de tweede helft van de eighties en daarna in de jaren negentig stevig op haar troon, herstelde nooit helemaal van het incident. Terwijl de ster van de andere helft van die pr-ramp, Justin Timberlake (43), bleef rijzen.

Dat daar een fenomeen dat inmiddels bekend is als cultural blacklisting werd gegrondverfd, is wel duidelijk. Maar eerlijk is eerlijk: Jacksons muziek van na de millenniumwisseling hielp ook niet.

Hippige dansvloerbeats

De zangeres opende donderdagavond in de volle Ziggo Dome met liefst zeven songs van na nipplegate. Dat was lef hebben, zeker, maar duidelijk niet waarvoor de 35-plussers in de zaal waren gekomen. De hippige dansvloerbeats sloegen dood als een hardstyle-dj bij een Muziekfeest op het plein.

Wat wel van meet af aan duidelijk was: Jackson is nog niets van haar podiumcharisma kwijt. Eén blik richting zaal doet nog altijd een gejuich ontsteken. En ook vocaal is ze, her en der met een beetje hulp, in topconditie.

Toen na drie kwartier dan toch de verlangde terugkeer naar de jaren tachtig volgde, werd de tot dan toe middelmatige show ineens een stomend feest. En dat zou het blijven.

Met een lekkere funky band op de achtergrond, danste Jackson zich een weg door haar hitrepertoire. En dat verdiende het absoluut om – Jackson trad een kwart eeuw niet op in ons land – weer eens flink opgepoetst te worden.

Alleen: wat is het in die zin jammer dat Jackson zich bijna steeds beperkt tot flarden van haar classics. What have you done for me lately, Nasty, Got ‘til it’s gone; ze kregen geen van alle de ruimte die hen toebehoort.

40 nummers binnen 2 uur

Het is een strategie die Jackson de rest van de avond volhield. Binnen twee uur joeg ze er bijna veertig nummers doorheen. Wel een voordeel: niemand in de zaal miste deze avond zijn persoonlijke favoriet.

Zelf had Jackson overigens weinig zin om persoonlijk te worden. Ze memoreerde via een tape dat ze inmiddels een monumentale 51 jaar in het vak zit, maar bleef op het podium weg van spontane interactie met haar fans.

Het is duidelijk: Jackson voldoet nog steeds aan een van de belangrijkste vereisten van het supersterrendom. En dat is jezelf er als eentje presenteren. Ook heel prettig: een groot reservoir instant-hits. That’s the way love goes, Again, Runaway, All for you, Escapade; ze voorzagen allemaal in dat prettige dopamineshot van de nostalgie.

En toen moest de finale met haar tourneemotto Together again nog komen. Even eerder was Scream het verrassende hoogtepunt van de set. Jackson zong het in 1998 als duet met broer Michael. Het bleek de tand des tijds moeiteloos te hebben weerstaan. Net als de podiumcapaciteiten van de jongste Jackson.

Over de auteur: Stefan Raatgever is media- en muziekjournalist bij Het Parool. Hij schrijft over televisie, radio en streaming, maar ook over popconcerten, muziektrends en nieuwe albums. Ook is hij een van de recensenten van de rubriek Han Lips kijkt tv.