Page Reader AI | Discover & Read Articles Without Distractions

Moslimextremisten en cocaïne-importeerders: het hof van assisen in Tongeren brengt twee werelden samen die elkaar zelden kruisen in de rechtbank. De acht beschuldigden vormen op het eerste gezicht geen bont gezelschap: allen worden ze gelinkt aan de ‘groep van Maaseik’, een clubje van extremistische moslims rond Khalid Bouloudo. De voormalige koekjesbakker staat al een kwarteeuw op de radar van de veiligheidsdiensten omdat hij Syriëstrijders ronselt voor de terreurbeweging IS.

Criminele erfenis

Tegenover hen staat Miran T., het jonge slachtoffer, afkomstig uit een familie van Turkse Koerden die in de cocaïnehandel zijn verwikkeld. Op het moment van Mirans ontvoering had zijn vader net een celstraf achter de rug; thuis droeg hij een enkelband in afwachting van een ander proces wegens cocaïnesmokkel. Zijn oom zit nog altijd een celstraf van 15 jaar voor zware drugsfeiten uit. De familie heeft jarenlang cocaïne, xtc en heroïne gesmokkeld via de havens van Antwerpen en Rotterdam: een criminele erfenis die in het voorjaar van 2020 ook het leven van de kinderen zal binnensijpelen.

De nacht van 21 op 22 april 2020. De paasvakantie is net achter de rug, maar een maand na het begin van de eerste lockdown zijn de scholen nog dicht. In het huis van de familie T., in een rustige woonwijk in Genk, nemen de twee zonen het ervan: hoewel ze vroeg uit de veren moeten om afstandsonderwijs te volgen, zitten ze om vier uur ’s nachts nog druk op de PlayStation te spelen in hun slaapkamer. Moeder Asiye ligt al in bed, vader Eran loopt rond in het bijna lege huis – over enkele dagen verhuist het gezin. Er hangt een droeve sfeer, Erans moeder is pas overleden aan de gevolgen van een zware coronabesmetting.

Kalasjnikov

Iets na vieren wordt er hard op de achterdeur gebonkt. Twee, drie keer, daarna wordt de deur ingebeukt met een stormram. Vier mannen stormen de trap op: ‘Politie, federale politie!’ Ze zijn volledig in het zwart gekleed, ze hebben bivakmutsen op en ze dragen dikke handschoenen, oranje interventiearmbanden en kogelvrije vesten met het opschrift ‘POLITIE’.

Vóór hij in de boeien wordt geslagen, krijgt Eran enkele klappen met een metalen wapenstok. Ook de handen van echtgenote Asiye worden op haar rug gebonden, maar dan met een spanbandje. Ze moeten op hun buik gaan liggen en worden onder schot gehouden met een kalasjnikov. Eran denkt dat hij echt wordt gearresteerd, tot hij de voeten van één van de mannen ziet: blauwe, stoffen sneakers en witte sokken. De ‘agenten’ praten af en toe ook Arabisch tegen elkaar.

‘Luister, luister,’ zegt één van de mannen tegen Eran. ‘Jij gaat vier vijf milli (miljoen, red.) betalen, anders zie je je zoon nooit meer terug.’ Pas op dat moment beseffen de ouders dat de mannen één van hun zonen willen ontvoeren. Ze panikeren, beginnen te roepen. Vader Eran smeekt hen om hém mee te nemen, maar een fake agent tikt op zijn enkelband: de politie zou hen onmiddellijk op de hielen zitten.

Vinger van uw zoon

In een andere kamer moet Miran, de 13-jarige zoon des huizes, zich aankleden. Hij wordt gekneveld en geboeid, de mannen zetten hem een geblindeerde skibril op. Asiye’s boeien worden losgeknipt: zij moet de poort openen, zodat de indringers met de jongen kunnen vertrekken. Maar eerst zegt één van hen nog: ‘Als ik hier een politieauto zie voor jouw deur, of een auto van het labo, ik boor een kankerkogel door uw kop.’ Een andere man legt het sleuteltje van de handboeien, een Nokia-gsm en een simkaart op Erans rug. Via die gsm zullen de gangsters hem contacteren.

Om twintig voor negen ’s ochtends doet Eran T. aangifte van de ontvoering. In de dagen die volgen, gaat de Nokia verscheidene keren over: de gangsters willen weten of hij het geld al bij elkaar heeft. Wanneer Eran zegt dat 5 miljoen euro een absurd bedrag is, wordt de beller agressief. ‘Zeg het maar als ik een vinger van uw zoon moet sturen,’ klinkt het. ‘En voor vijf ton kun je zijn hele hand krijgen.’

DIEPVRIESPIZZA

Miran werd 42 dagen lang gegijzeld, wat – voor ontvoeringen waarbij losgeld wordt geëist – een record is in ons land. Daarmee hebben de kidnappers het vorige record verbroken, dat op naam stond van de topgangster Danny Vanhamel: in 1992 ontvoerde hij samen met enkele kompanen de 11-jarige Anthony De Clerck, telg van de schatrijke familie achter het West-Vlaamse textielimperium Beaulieu, om hem 32 dagen lang vast te houden in het Waalse dorpje Engreux. De jongen werd vrijgelaten nadat zijn familie 250 miljoen Belgische frank (omgerekend zo’n 6,2 miljoen euro) had betaald; de daders werden niet veel later opgepakt.

Terug naar de vroege ochtend van 22 april 2020. Miran wordt meegesleurd naar een BMW M5 die voor het huis is geparkeerd. Hij moet op de achterbank gaan zitten, tussen twee mannen die naar sigarettenrook stinken. ‘Luister, uw papa heeft iets gestolen van ons,’ zegt één van hen. ‘We willen iets terug hebben.’ Miran krijgt een koptelefoon met luide rockmuziek op, hij hoort of ziet niets meer. Een halfuur later rijdt de auto een garage in, waar twee gemaskerde mannen staan te wachten.

Het huis in Maaseik waar Miran enkele weken zal worden opgesloten, behoort toe aan de ouders van Khalid (50) en Aziz Bouloudo (56). Het echtpaar op leeftijd heeft de winter in Marokko doorgebracht en kan wegens de strenge coronamaatregelen niet naar huis terugkeren. Miran wordt opgesloten in een kamer met een opklapbed. De ramen zijn dichtgeplakt, hij kan niet zien of het dag of nacht is. Er staat een oude tv waarop hij Netflix mag kijken; enkele dagen later wordt die vervangen door een nieuwe flatscreen, zodat hij ook op de PlayStation kan spelen.

Wietgeur

Als Miran iets wil, moet hij op de muur kloppen. Na enkele dagen krijgt hij een babyfoon waarmee hij met de mannen kan communiceren. Hij is niet langer geboeid en moet de skibril enkel op als hij naar de badkamer of de wc gaat. Hij wordt fysiek niet mishandeld en krijgt voldoende te eten (diepvriespizza’s, frieten, Magnum-ijsjes, rijstpap, soms kip met rijst) en te drinken (Capri-Sun, appelsap, Red Bull). De wietgeur in huis is bij vlagen indringend. Of hij ook een joint wil, vraagt één van de mannen hem. Miran weigert.

Twee weken lang voltrekt zich een grimmig pingpongspel tussen Mirans ouders en zijn gijzelnemers: Eran T. zegt dat hij het gevraagde bedrag niet bij elkaar krijgt, de ontvoerders zijn ervan overtuigd dat hij meer geld heeft dan hij beheert. ‘Beter uw best doen,’ dreigen ze. Op 6 mei moet Miran zich helemaal uitkleden. Hij wordt opnieuw geboeid en krijgt de skibril weer op z’n neus. ‘Uw vader betaalt niet snel genoeg,’ zeggen de mannen. Miran hoort het geklik en gezoem van een polaroidcamera.

Goud in Aldi-zak

Diezelfde dag zit de foto in de brievenbus bij Miran thuis: de jongen heeft, na enig aandringen van zijn ontvoerders, het nieuwe adres van het gezin verklapt. Wanneer ze de foto van hun zoon zien, naakt en geboeid, slaan Eran en Asiye in paniek. Wanneer de kidnappers ’s avonds naar de Nokia bellen, zegt de moeder dat ze 128.000 euro cash in huis hebben, en juwelen en goudstaven ter waarde van 100.000 euro. ’s Anderendaags zullen ze 150.000 euro ontvangen van de bank. De gangsters gaan akkoord met een eerste geldoverdracht, ‘de rest kan later volgen’.

Op 8 mei doet Asiye wat de ontvoerders haar hebben opgedragen: ze stopt het geld en het goud in een Aldi-zak en legt het op de afgesproken plek tussen twee paaltjes. Daarna volgen opnieuw weken van onderhandelen en afdreigen. Willen de ouders hun zoon wel levend terug? Waarom gaan ze niet aankloppen bij Erans broer om meer geld te vragen? ‘Mijn broer zit in de gevangenis. Hij heeft vijftien jaar gekregen en de staat heeft hem kaalgeplukt,’ zegt Eran. De ontvoerders geloven hem niet.

Geluidsisolerend materiaal

Rond 18 mei wordt Miran naar een ander huis in Maaseik gebracht, een smalle rijwoning die later de woonplaats van Aziz Bouloudo blijkt te zijn. Miran moet er op de sofa slapen, de klink van de enige deur in de kamer is verwijderd. Ook hier staan er vooral diepvriespizza’s op het menu, één keer krijgt hij shoarma. De ramen zijn afgeplakt, het enige licht is afkomstig van een lampje achter de tv. Er hangt wel een klok in de kamer, maar daar wordt hij niet veel wijzer van: de wijzers zijn blijven stilstaan op kwart voor zes.

Vijf dagen later moet hij opnieuw verhuizen, naar de tweede verdieping van een huis in Houthalen-Helchteren. In de bergruimte ligt een lattenbodem met een matras, er is ook een kraantje. De wanden zijn bekleed met geluidsisolerend materiaal.

In Genk proberen Eran en Asiye de gijzelnemers ervan te overtuigen om genoegen te nemen met minder geld. Tegen eind mei lijkt dat ook te lukken: plots volstaat de 32.000 euro die Mirans ouders nog bij elkaar hebben weten te schrapen. Op 31 mei dropt Asiye het geld, op exact dezelfde plaats als een paar weken eerder.

‘Je mag naar huis,’ zegt één van de gijzelnemers tegen Miran. Maar de jongen twijfelt: hij heeft het geluid gehoord van een wapen dat werd geladen. Een kalasjnikov, denkt hij. Een man zegt dat hij moet douchen, maar deze keer mag hij dat niet alleen doen: de man gaat mee en wast zijn rug, zijn buik en zijn haar. Het doet Miran denken aan de rituele wassing van een overledene. Plots is hij doodsbang: gaan ze hem vermoorden?

Miran wordt in een auto geduwd, verder raken de mannen hem niet aan. Na een tijdje moet hij overstappen in een andere wagen, die hem vlak bij het nieuwe adres van de familie T. in Genk afzet. ‘Niets tegen de politie zeggen of we komen terug en gooien een granaat op uw huis. Of we schieten twintig keer door uw raam,’ zeggen de mannen als afscheid. Iets na middernacht is Miran weer thuis.

GELD IN ONDERBROEK

Diezelfde nacht volgen er al arrestaties en huiszoekingen. De politie heeft alle gesprekken tussen de gijzelnemers en de ouders afgeluisterd, en de bankbiljetten die Asiye heeft gedropt, waren gemerkt. Met behulp van zendmasten, veiligheidscamera’s en nummerplaatherkenning komen de speurders de ontvoerders op het spoor. Amper een uur na Mirans vrijlating worden Khalid Bouloudo en zijn goede vriend Gulhan Yildirim (36) al gevat. Yildirim heeft een briefje op zak waarop ‘juwelen’ staat geschreven, voor een bedrag van 50.254 euro. Weggemoffeld in zijn onderbroek vinden de speurders bankbiljetten ter waarde van 15.000 euro. Abderrahman Laktit (31) heeft bijna 8.000 euro cash geld bij zich, en in een sporttas zitten een flashgranaat en donkerblauwe stoffen sneakers. Uit het onderzoek zal blijken dat het dezelfde schoenen zijn die Eran T. op 22 april bij hem thuis heeft gezien, toen hij geboeid op zijn buik lag.

In de zakken van Abderrahmans broer Mohamed Laktit (41) zitten gemerkte bankbiljetten van 100 euro. Bij nog een andere broer, Yassine Laktit (29), worden een telescopische wapenstok en meer dan 12.000 euro cash geld aangetroffen. Youssef Ahkim (41) had een zak met juwelen en goudstaafjes in zijn kleerkast verstopt. Bij Omar Loukili (25) worden een pak sim- en oplaadkaarten gevonden en hij heeft zijn huur enkele weken eerder cash betaald, met gemerkte biljetten van de eerste geldoverdracht.

Zwijgrecht

Bij de huiszoekingen worden nog tal van voorwerpen gevonden die rechtstreeks aan Mirans ontvoering kunnen worden gelinkt: de babyfoon die de gijzelnemers hem hadden gegeven, een kalasjnikov, een blauw politiezwaailicht, een stormram, kogelwerende vesten, lege Capri-Sunverpakkingen met het DNA van Miran erop en lege potjes rijstpap.

De ondervragingen leveren niet veel op: de meeste verdachten beroepen zich op hun zwijgrecht of antwoorden naast de kwestie. Aziz Bouloudo zegt dat hij wel wist dat er iemand in zijn huis logeerde, maar niet dat het een jongen van 13 was. Enkel Khalid Bouloudo gaat na een tijdje tot een halve bekentenis over: hij verklaart dat iemand hem heeft gecontacteerd om een ‘schijnontvoering’ op poten te zetten, waarvan de vader van de jongen in kwestie op de hoogte zou zijn geweest. Hij zegt ook dat hij dacht dat het om een jongen van 16 of 17 jaar ging, en dat hij de opdrachtgever niet kent. De man heeft hem benaderd om ‘religieus advies’ in te winnen en sprak met een licht Kempisch accent. Zijn naam heeft hij niet gegeven, maar hij zag er wel uit als ‘een jonge Andre Agassi’.

Dwepen met Bin Laden

Een mysterieuze opdrachtgever die op een voormalige tennisvedette lijkt? De speurders denken er het hunne van. In hun ogen blijft Bouloudo de hoofdverdachte die de gijzeling heeft beraamd. Zijn handlangers zou hij hebben gevonden hebben via de ‘groep van Maaseik’, een groepering van extremistische moslims die hij zelf heeft opgericht. Twintig jaar geleden werd de groep door de Staatsveiligheid beschouwd als een slapende cel van de Groupe islamique combattant marocain (GICM), die verantwoordelijk was voor de aanslagen in Casablanca (2003) en Madrid (2004). Bouloudo heeft vijf jaar in de cel gezeten voor zijn betrokkenheid bij de aanslagen, maar na zijn straf keerde hij terug naar Maaseik, waar hij een eigen moskee opstartte en jongeren begon te ronselen voor IS in Syrië.

Bouloudo dweepte met Osama Bin Laden en kreeg steun van de haatprediker Abdallah Ouabour, die net als hij was veroordeeld, maar na zijn straf meteen doorging met de indoctrinatie van jonge moslims. In de loop der jaren werden verscheidene pogingen ondernomen om Ouabour het land uit te zetten, maar zonder succes: de laatste politicus die z’n tanden heeft stukgebeten op het dossier, was de toenmalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (cd&v) in 2022. Hij werd teruggefloten door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen.

Aziz Bouloudo, Khalids oudere broer, leek op het eerste gezicht geen extremistisch gedachtegoed aan te hangen – hij gokte, had een drankprobleem en werd enkele keren veroordeeld voor drugsfeiten – maar toch stond ook hij sinds 2003 bij de politie te boek als een islamist. Gulhan Yildirim uit Zutendaal was volgens de politie een kernlid van de groep van Maaseik en was veroordeeld voor drugsbezit en slagen en verwondingen die hij had toegebracht aan zijn zussen. Het strafblad van Youssef Ahkim: geweldpleging, drugs, wapenbezit.

Enkelband doorgeknipt

Omar Loukili kwam eind 2019 in het nieuws toen hij na een inbraak in een Antwerps gokkantoor in de Schelde sprong om aan de politie te ontkomen. Op 22 april 2020 had hij in afwachting van het proces eigenlijk thuis moeten zitten met een enkelband, maar die had hij maanden eerder al doorgeknipt. De politie had niets gemerkt. Loukili nam geregeld deel aan de activiteiten van de groep van Maaseik, en hij was eerder een halfjaar in Saudi- Arabië geweest om er zijn religieuze kennis te verfijnen aan de islamitische universiteit van Medina.

De drie broers Laktit, ten slotte, spelen een bijzondere rol in het dossier. Ze staan niet alleen terecht voor de gijzeling van Miran, maar ook voor een tweede ontvoering die tijdens het assisenproces zal worden behandeld. In februari 2020, enkele maanden vóór Miran werd gekidnapt, had het drietal een 42-jarige man ontvoerd en vier dagen lang mishandeld in een kelder in Antwerpen. Het slachtoffer, Mohamed Ben Dris, diende nooit klacht in bij de politie.

WELKE VINGER?

Het onderzoek naar de tweede gijzeling komt bijna toevallig op gang: de speurders kunnen in augustus 2020 een aantal telefoonnumers op de gsm’s van de broers Laktit linken aan een ouder dossier. Dat was opgestart op 14 februari, toen de vrouw van Mohamed Ben Dris alarm sloeg bij de politie van het Oost-Vlaamse Kruibeke: haar man was al twee dagen vermist. Enkele dagen later deden ook de schoonzus en een vriend aangifte van zijn verdwijning. Die laatste zei dat Ben Dris via een onbekend nummer een aantal voicemails had ingesproken: in de eerste zei hij dat hij was ontvoerd, in de tweede dat hij zou sterven als er geen losgeld werd betaald.

Op 17 februari lijkt de zaak plots opgelost te zijn: Mohamed Ben Dris komt ineens weer boven water, al is het dan met opgedroogd bloed aan z’n oor en z’n handen, en met kneuzingen aan de polsen en in de nek. Hij verbiedt zijn vrouw om verdere verklaringen af te leggen: als ze dat wel doen, zullen zijn ontvoerders het echtpaar vermoorden, hebben ze gedreigd. De politie verhoort Ben Dris, maar hij wil niets lossen. Zijn verwondingen zijn te wijten aan een arbeidsongeval, zegt hij. Van een ontvoering wist hij niks, hij was gewoon enkele dagen lang weggebleven van huis.

Dag en nacht gefolterd

Maanden later, in augustus 2020, beschikt de politie over nieuwe informatie, maar opnieuw weigert Ben Dris een verklaring af te leggen. Tot de speurders hem foto’s tonen die zijn genomen tijdens huiszoekingen in het kader van Mirans ontvoering: Ben Dris herkent de kelder van het huis in de Antwerpse Rupelstraat waar hij is vastgehouden en gefolterd, en hij crasht. Het huis in kwestie is eigendom van de ouders van de broers Laktit. Ben Dris begint dan toch te praten.

Op 14 februari wordt Ben Dris op weg naar huis klemgereden in Anderlecht, door een auto met blauw zwaailicht. Twee gewapende mannen stappen uit, ze hebben bivakmutsen op en oranje politiearmbanden om. Ben Dris wordt geblinddoekt, geboeid en in de auto gegooid, waar twee mannen boven op hem gaan zitten. ‘Maak u geen zorgen,’ zegt één van hen. ‘Ge zijt niet de eerste en ge zult ook niet de laatste zijn.’

In een kelder wordt Ben Dris mishandeld door een vijftal personen. Hij wordt uitgekleed en op een stoel gezet, iemand propt een knevel in zijn mond, iemand anders gooit water over hem heen. Daarna wordt hij met een taser bewerkt: op zijn hoofd, zijn lichaam en zijn intieme delen. In de tussentijd wordt hij voortdurend geslagen. De foltering gaat de hele nacht én de hele dag door, de ontvoerders gaan tekeer met een ketting en een ijzeren staaf. 1 miljoen euro eisen ze.

‘Welke vinger?’ vraagt één van de ontvoerders de volgende dag. Hij zet een tang op Ben Dris’ pink, en hij knijpt tot die kraakt – en dan stopt hij. Een dag later stapt een man de kamer binnen met een draaiende slijpschijf: als Ben Dris niet snel ‘over de brug komt’, zegt de man, zal hij in stukken worden gesneden. Wanneer blijkt dat Ben Dris niets weet dat voor de misdadigers interessant zou kunnen zijn, en dat zijn familie niet bijzonder welgesteld is, wordt hij vrijgelaten.

Waarom Mohamed Ben Dris werd ontvoerd, is niet duidelijk. De verklaring van de broers Laktit klinkt vaag: zij zeggen dat ze Ben Dris helemaal niet hebben gegijzeld, maar dat hij uit eigen beweging naar het huis in de Rupelstraat is gekomen, om er een drugsdeal te sluiten met ‘een onbekend persoon’. Abderrahman Laktit beweert aanvankelijk zelfs dat Ben Dris nooit is gefolterd; in een latere verklaring is er wel sprake van ‘slagen’, maar die werden toegebracht door die ‘onbekende persoon’. Of de ontvoering van Mohamed Ben Dris een ‘repetitie’ was voor de kidnapping van Miran, willen de speurders weten. Ze krijgen geen antwoord.

DIKKE NORDIN

Er is nog een andere vraag in het dossier die tot nog toe onbeantwoord is gebleven. Waarom hebben Bouloudo en zijn kompanen een jongen van 13 jaar ontvoerd en wekenlang gegijzeld? Ging het de moslimextremisten enkel om het geld, en zo ja, waarvoor wilden ze het dan gebruiken? Om aanslagen te plegen? Terreuractiviteiten in het buitenland te financieren? Zelf hebben de beschuldigden daarover geen verklaringen afgelegd. De vraag is of die er zullen komen, zegt Philip Daeninck, de advocaat van Miran T.

Wat was volgens u het motief?

Philip Daeninck: “Ook wij hopen tijdens het proces een antwoord te krijgen op die vraag. Er zijn wel wat theorieën.”

Zoals de drugsfeiten waarbij de vader en de oom van de jongen betrokken waren?

Daeninck: “De verdediging zal daar zeker op alluderen. De vader is veroordeeld geweest en wellicht dachten de beschuldigden – volstrekt onterecht – dat er in die familie geld te rapen viel. Bovendien hebben ze misschien geredeneerd dat die mensen toch nooit naar de politie zouden durven te stappen. Gelukkig hebben de ouders de juiste reflex gehad en hebben ze dat wél gedaan.”

Toen de gsm’s van de verdachten werden uitgelezen, bleek dat ze inderdaad onderzoek hadden gedaan naar het drugsgeld van de familie T.: op de site van Het Belang van Limburg hadden ze informatie gezocht over een ‘recent veroordeelde Turkse man’ die ‘30 miljoen euro’ zou hebben verdiend met zijn drugsnetwerk.

Of de familie T. écht 30 miljoen euro in kas had, weten we niet. Wat wel zeker is, is dat Eran T. vóór zijn veroordeling in 2019 samen met zijn broer Musa T. en enkele neven jarenlang cocaïne, heroïne en xtc naar Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Zwitserland en Zweden heeft gesmokkeld. De drugs werden vanuit de haven vervoerd in auto’s met verborgen compartimenten, en in woningen in Genk, Hasselt en As versneden en vacuüm verpakt. Tijdens het proces werd voor ruim 8 miljoen euro aan drugsgeld verbeurdverklaard.

Wraakactie

Maar waarom Bouloudo en co. net de familie van Eran T. en niet een andere drugshandelaar hebben uitgekozen, blijft onduidelijk. Tijdens de gijzeling oppert Eran T. enkele pistes tegenover de politie. Misschien gaat het wel om een wraakactie in het drugsmilieu, zegt hij: ‘Nordin uit Dubai’ zou achter de kidnapping kunnen zitten. Kort na 22 april 2020 heeft Eran immers een gerucht opgevangen dat de ronde deed in Antwerpen: de mannen van Nordin zouden iets te maken hebben gehad met de verdwijning van een 13-jarige Koerdische jongen uit Genk. Dat kon enkel over Miran gaan.

Die ‘Nordin uit Dubai’ is niemand minder dan Nordin El Hajjioui, alias Dikke Nordin. Ooit was hij een straatdealer in de Antwerpse wijk Den Dam, maar hij heeft zich in enkele jaren tijd opgewerkt tot een grote drugsbaas. Via de haven van Antwerpen smokkelde hij tonnen cocaïne binnen, zijn uithaalploeg stond onder leiding van de bodybuilder Frank V., bijgenaamd De Tank. In 2017 liep hun samenwerking spaak toen een lading verloren ging en Nordin zijn geld terugeiste. Toen Frank weigerde te betalen, werd het Antwerpse drugsmilieu overspoeld door een golf van aanslagen en aanvallen. De Tank werd gearresteerd, Nordin ontkwam aan de politie en leidde jarenlang een luxeleventje in Dubai. Daar werd hij vorig jaar opgepakt en uitgeleverd aan België.

Nordins rechterhand, Mehmet T. uit Genk, komt uit een familie die nog dieper in de cocaïnehandel zit dan die van Eran T.: in de grote Antwerpse drugszaak ‘Bommen en granaten’ uit 2022 werd hij veroordeeld tot twaalf jaar cel en een boete van 800.000 euro. Na Nordins vertrek had hij de handel overgenomen, en hij was schatrijk geworden. Mehmets ondergang begon toen leden van zijn bende werden afgeluisterd in de gevangenis: één van hen was Aziz K., een goede vriend van... Eran T. Aziz werd in januari 2019 opgepakt bij de uithaling van 200 kilo cocaïne in opdracht van Mehmet. Vanuit Dubai waarschuwde Nordin zijn bendeleden in de cel: ‘Niet praten met de politie, anders laat ik jullie kinderen ontvoeren.’

Dát zou een reden voor Mirans ontvoering kunnen zijn geweest, verklaart Eran T. in 2020 aan de politie. Later trekt hij die verklaring weer in: als Nordin hem echt had willen raken, zegt hij, zouden er wellicht veeleer een paar granaten voor z’n deur zijn ontploft.

De jury van het assisenproces over Mirans ontvoering werd op donderdag 3 april samengesteld, morgen, op 22 april, starten de zittingen. De juryleden krijgen dus ruim de tijd om zich voor te bereiden op het proces, dat vier weken zal duren. Tijdens één van de zittingen zal Miran aan het woord komen.

Daeninck: “Het is vrij uitzonderlijk in een assisenzaak dat het slachtoffer nog in leven is en zelf het woord kan nemen. Dat mijn cliënt zijn getuigenis van de feiten kan geven, zal zeker een belangrijk gegeven in het proces zijn.”

Hoe gaat het nu met Miran?

Daeninck: “Vrij goed, gezien de omstandigheden. Hij heeft zich de afgelopen jaren heel sterk gehouden. Na de feiten kon hij een goede verklaring afleggen bij de politie. Maar zo’n traumatische ervaring kan onmogelijk vergeten worden en blijft sporen nalaten. De confrontatie met de beschuldigden zal donderdag tijdens de jurysamenstelling ook verre van evident zijn. Hij is intussen meerderjarig. Hopelijk kan hij na het proces zijn gewone leven weer zoveel als mogelijk opnemen.”

Select An AI Action To Trigger Against This Article