De chique Beethovenbuurt zat er niet bepaald op te wachten: een restaurant van Mickey en Yoeri de Jong, zoons van Harbour Club-kopstuk John. Niet alleen omdat ze tot drie uur ’s nachts open wilden, maar ook omdat de familie niet onbesproken is. De brand die Harbour Club Café in het Olympisch Stadion verwoestte was vermoedelijk aangestoken en de portiek van het café van Mickey en Yoeri werd vernield door een explosie – en zo waren er nog wat incidenten. Kan natuurlijk allemaal toeval zijn, maar dat wilde er bij buurtbewoners niet in.

Na jaren juridisch getouwtrek werden concept én openingstijden aangepast: overdag mikt Jondani Downtown op buurt­bewoners en zakenmannen van de Zuidas, later op de dag gaat het er wat uitbundiger aan toe. Als wij op zaterdagavond langs de portier (man op leeftijd, lange jas, gleufhoed) stappen, komen we terecht in een chique versie van de Harbour Club vol beige en bling. De sfeer zit er goed in: iedereen heeft dorst, iedereen heeft zijn best gedaan – en iedereen heeft geld.

Er komt direct iemand aan tafel met een fles Veuve Clicquot. Of we willen beginnen met een bubbeltje? Niet veel later volgt een collega met een dienblad vol vis van de dag – en zo gaat het nog even door, want het wemelt van de obers. Sommigen zo gladjes dat ze het misschien beter zouden doen als autoverkoper, maar allemaal even beleefd en snel.

Flessen van 1200 euro

De kaart– ‘ons concept is ­shared dining, Frans, Aziatisch en internationaal’ – staat vol oesters, truffel en kaviaar. Er zijn chips met kaviaar, brioches met kaviaar, oesters met kaviaar, pastaatjes met kaviaar. Liever truffel? Dan is er is artisjokkencarpaccio met truffel, pasta met truffel, friet met truffel, aardappelpuree met truffel, een hamburger met truffel of steak met truffel.

De wijnkaart, met de nodige flessen van 1200 euro, past in dat plaatje. Leuk is dat er veel wijnen per glas verkrijgbaar zijn, minder is dat het maar twee kanten opgaat: óf je drinkt betaalbare middle-of-the-roadwijnen, óf het wordt meteen peperduur – zoals mijn chablis van 17 euro per glas. Daar maakt overigens niemand een probleem van; de bloedmooie vrouwen op links drinken de hele avond wodka, de buurman op rechts combineert zijn rode wijn met cola zero.

We starten met sublieme chips: huisgebakken en geserveerd met zure room en fijn­gehakte bieslook. Om de rekening enigszins bescheiden te houden én omdat de kaviaartrend me inmiddels mijn neus uitkomt, bestel ik ze zonder kaviaar, maar neem van mij aan: chips en kaviaar kunnen een geweldige combinatie zijn, zeker als je zulke goeie chips hebt als hier.

De carpaccio van artisjok vooraf oogt mooi, maar de beloofde truffel blijkt vooral een overdosis truffelólie. De paar plakjes echte truffel zijn bovendien zomertruffel, die veel minder uitgesproken en daarom betaalbaarder is dan wintertruffel. Beter is de lobster espresso: een koffiekopje krachtige, maar nét iets te romige bisque.

Vanillesoep

We vervolgen met black cod. Dit gerecht van in miso gemarineerde zandvis werd ooit bedacht door Nobuyuki Matsuhisa, de chef van het wereldberoemde Nobu (dat binnenkort trouwens een vestiging bij het Beatrixpark opent). Het is tot in den treure gekopieerd en dat is logisch, want door de miso wordt de vis verrukkelijk hartig-zoet en bijna boterig van smaak. Ook die van Jondani Downtown is zacht en zalig, al zou ik de extra saus die je erbij krijgt vooral negeren; meer dan een beetje ingelegde gember heeft deze vis niet nodig. Op advies van het personeel drinken we er een flink oaky chardonnay uit California bij. Niet mijn ding, maar een goede keuze bij dit gerecht.

De steak – sukade van Schots rund – wordt geserveerd met huisgemaakte boter. Weinig dingen in het leven die niet opknappen van een plak langzaam wegsmeltende boter, al had het vlees zelf een fractie roder gemogen. Minder enthousiast zijn we over de bijgerechten. De truffelfriet komt met – getver – zoete truffelmayo. De spaghetti aglio e olio (hier wonderlijk genoeg een ­bijgerecht) blijkt een schaaltje liefdeloze ellende: hij mist pit, goede olie, smáák.

Bij de desserts gaat het echt mis. Huisgemaakt vanille-ijs wordt beeldschoon gepresenteerd op een schaaltje crushed ijs, maar komt dusdanig gesmolten op tafel dat het een mistroostige vanillesoep is geworden. Ook van het zure en harde rode fruit met weliswaar lekkere lobbige room hebben we meteen spijt. Maar zo bergafwaarts als het met het eten gaat, zo berg­opwaarts gaat het met de sfeer. De bar loopt zowaar nog voller, de muziek gaat harder, de rokjes worden korter en de volgende flessen Veuve worden alweer uit de koeling gehaald. Begrijpelijk. Want Jondani Downtown is dan misschien geen adres dat je omverblaast door het eten, een goede plek voor een avondje reuring en smijten met geld is het zeker.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.

Mara Grimm.Linda Stulic